Wielu ludzi – szczególnie w naszym kraju – żyje w przekonaniu własnej niedoskonałości i grzeszności. Mamy gdzieś w sercu poczucie Boga i naszej zależności od Niego. Jednak czujemy, że nie jesteśmy wystarczająco godni i doskonali, żeby z Nim przebywać, spotykać się i mieć żywą relację. Dlatego staramy się jakoś go zadowolić i pokazać mu, że nam zależy, że się staramy, ale ponieważ nam nie wychodzi – czujemy się grzesznikami. Kiedy już nam to uczucie doskwiera, jedyne wyjście, jakie znamy to próba zaprzeczania własnej niedoskonałości i grzeszności, albo zadowolenia Boga przez pewne praktyki i uczynki. Tu właśnie zaczyna się religia. A to jest dokładnie to, czego nigdy Bóg dla nas nie zaplanował. Jezus właśnie po to przyszedł i zapłacił własnym życiem, żebyśmy nie musieli więcej spełniać religijnych „praktyk” w celu zadowolenia Boga i zbliżenia się do Niego.
Tymczasem Biblia mówi wyraźnie:
Mar. 16:16
16. Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony.
(BW)
Nie ma tutaj mowy o moralności lub jej braku, o uczynkach dobrych czy złych, a jedynie o wierze. Widać tutaj wyraźnie, że tylko wiara jest tym, co pozwala człowiekowi być zbawionym.
Nie znaczy to jednak, że można uwierzyć, z potem żyć w grzechu i mieć z tego frajdę. Nie jest to po prostu możliwe, bo zbawienie oznacza, że człowiek chce i otrzymuje szczególną zdolność do spełniania uczynków wynikających z jego zbawienia. Tutaj chodzi o właściwą kolejność i co z czego wynika. Nie można poprzez spełnianie dobrych uczynków zapewnić sobie zbawienia.
Stan zbawienia oznacza nawiązanie, a właściwie odzyskanie zerwanej przez grzech, więzi z Bogiem jako Ojcem. Jednak tylko ci, którzy przyjęli Jezusa i Jego ofiarę jako zapłatę za swoją winę mają prawo być dziećmi Boga:
Jan. 1:9,11-12
9. Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat.
...
11. Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli.
12. Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego,
(BW)
Widać więc, że nie tylko usprawiedliwienie, ale też możliwość zostania dzieckiem Bożym jest z wiary i tylko z wiary.
Rozumiał i podkreślał to Paweł:
8. Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar;
9. Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.
(BW)
Spełnianie dobrych uczynków i religijnych praktyk nie robi na Bogu żadnego wrażenia i nie może być żadnym powodem do chluby czy dumy przed Nim:
Rzym. 3:20,23-24,27-28
20. Dlatego z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony przed nim żaden człowiek, gdyż przez zakon jest poznanie grzechu.
...
23. Gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej,
24. I są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie,
...
27. Gdzież więc chluba twoja? Wykluczona! Przez jaki zakon? Uczynków? Bynajmniej, lecz przez zakon wiary.
28. Uważamy bowiem, że człowiek bywa (jest ustawicznie!) usprawiedliwiony przez wiarę, niezależnie od uczynków zakonu,
(BW)
Zrozumienie tego nie jest łatwe, człowiek zawsze ma tendencję do zasłużenia sobie na coś, nie bardzo do nas dociera, że ktoś mógł chcieć zrobić coś dla nas bezinteresownie, gdzie całą naszą odpowiedzialnością miałoby być przyjęcie daru.
Nie było to jednak łatwe już na początku. Już w czasach św. Pawła pojawiały się skłonności do wykrzywiania przekazu ewangelii i wiązania zbawienia z uczynkami.
Gal. 3:1-11
1. O nierozumni Galacjanie! Któż was omamił, was, przed których oczami został wymalowany obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego?
2. Chcę dowiedzieć się od was tego jednego: Czy przez uczynki zakonu otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie z wiarą?
3. Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w duchu, a teraz na ciele kończycie?
4. Czy daremne były tak liczne wasze doznania? Rzeczywiście, byłyby daremne.
5. Czy ten, który daje wam Ducha i dokonuje wśród was cudów, czyni to na podstawie uczynków zakonu, czy na podstawie słuchania z wiarą?
6. Tak Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu to ku usprawiedliwieniu.
7. Z tego możecie poznać, że ci, którzy są z wiary, są synami Abrahama,
8. A Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary usprawiedliwia pogan, uprzednio zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody.
9. Tak więc ci, którzy są ludźmi wiary, dostępują błogosławieństwa z wierzącym Abrahamem,
10. Bo wszyscy, którzy polegają na uczynkach zakonu, są pod przekleństwem; napisano bowiem: Przeklęty każdy, kto nie wytrwa w pełnieniu wszystkiego, co jest napisane w księdze zakonu.
11. A że przez zakon nikt nie zostaje usprawiedliwiony przed Bogiem, to rzecz oczywista, bo: Sprawiedliwy z wiary żyć będzie.
(BW)
I dalej ten temat kontynuuje Jan:
1 Jan. 1:8-2:1
8. Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma.
9. Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości.
10. Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, kłamcę z niego robimy i nie ma w nas Słowa jego.
1. Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy.
(BW)
Jest tylko jeden grzech, który nie pozwala ludziom przedostać się z królestwa ciemności do królestwa światłości, żaden inny nie stanowi dla Boga problemu. Ale tez ten jeden stanowi o tragicznej pomyłce wielu ludzi dzisiaj – bo dużo dobrych rzeczy robią, żyją „porządnie”, spełniają mnóstwo społecznych aktywności, uczciwie pracują, wychowują dzieci, nie piją, nie palą, działają społecznie i rozdają swój majątek dla biednych, a mimo tego – rozmijają się z celem (czyli grzeszą w rzeczy najważniejszej). O tym grzechu mówił Jezus:
Jan. 16:7-10
7. Lecz Ja wam mówię prawdę: Lepiej dla was, żebym Ja odszedł. Bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę go do was.
8. A On, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie;
9. O grzechu, gdyż nie uwierzyli we mnie;
10. O sprawiedliwości, gdyż odchodzę do Ojca i już mnie nie ujrzycie;
(BW)
Widać tutaj, że jedynym grzechem naprawdę uniemożliwiającym dostęp do Boga jest po prostu niewiara.
Wszystkie inne grzechy z tego jednego wynikają, jednak jeśli są popełnione w stanie wiary w Jezusa – łatwo się z nich wychodzi, bo Duch Św. o nich przekonuje, a Biblia mówi jasno, że do ich odpuszczenia wystarczy szczere przyznanie się do nich przed Bogiem:
9. Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości.
To właśnie dzięki sprawiedliwości, którą zostaliśmy okryci jak płaszczem, możemy wytrwać przed Bogiem, nawet jeśli zbłądzimy, nie trafimy do celu.
Nie znaczy to, że dla Boga nasze grzechy nie mają znaczenia i ich nie widzi, bo ma kłopot ze wzrokiem. Usprawiedliwienie nie oznacza ignorowania grzechu, ale suwerenną decyzję Boga. On po prostu wie, że tylko będąc przy Nim możesz się z tego grzechu otrząsnąć i oczyścić, ale nie próbuj odwrócić tej kolejności i nie staraj się oczyszczać, zanim przed Nim staniesz, bo w ten sposób nie dotrzesz do Niego nigdy.
Jan napisał też o życiu wiecznym w kategoriach tylko jednego kryterium:
1 Jan. 5:13
13. To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny,
(BW)
Co zatem pozostaje do zrobienia?
Rzym. 10:9-10,13
9. Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz.
10. Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu.
...
13. Każdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie.
(BW)
Bóg nie przyjmuje doskonałych, ale tych, którzy wierzą. I dzięki ich wierze czyni ich potem, stopniowo, doskonałymi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz